زنان سرزمین من

خیلی وقت ها از تناقضی که در افکار و رفتارم هست رنج می کشم. شاید موضوع آنقدر هم پیچیده نباشد اما گاه آن چنان به دور خود طناب می پیچیم که دیگر باز کردنش داستانها خواهد داشت. یا آنرا با چاقویی یکهو می دری یا آنقدر خودت را خسته می کنی که میان گره ها گم میشوی . سخت هست یا نیست ، میدانم من جز دسته اول نیستم ...از تغییر یهویی می ترسم.

حکایت حجاب داشتن یا نداشتنِ زن هایی مثل من هم همین است. خیلی از ماها به داشتنش هیچ باوری نداریم اما از نداشتنش هم هراس خواهیم داشت. اسمش لزوما هراس هم شاید نباشد. اینکه نکند عقب عقب رفتن روسریت ، نگاه های اطرافیان ، که موشکافانه تغییرات تو را در ذهن قضاوتگرشان تحلیل و بررسی میکنند را نسبت به تو عوض کند. ادعایی که هیچ گاه نکردی اما دیگران آن را به تو بر چسب زده اند.. نکند با خود فکر کنند" " او که انقدر دم  از دین و حجاب می زد.... اصلا اکثر این مدل آدمها همین جوری هستند ، تعادل ندارند! یا از این ور بوم افتاده اند یا از آن ورش ... دانشگاه چقد عوضش کرد!!  سرو گوشش می جنبد؟؟... ...ازآن نترس که های و هوی.."

اما راستش هیچ کدام از این ها هم شاید اهمیتی نداشته باشد . آن چیز که مهم است این است که سالهای سال مدل فکریت جوری دیگر بوده و عمیقا به آنها اعتقاد داشته ای ، اما حالا همه آنها را دور ریخته ای و می خواهی نویش کنی و می خواهی با چیزهایی عوضش کنی که با گذشت زمان بدستش آوردی .

اصلا چرا سعی می کنیم به همه بفهمانیم ما هیچ گاه تغییر نخواهیم کرد؟ اصلا تغییر کردن چه اشکالی دارد؟ اصلا چرا در فرهنگ ما تغییر کردن معنای منفی دارد؟؟؟ گاهی به خودم این حرفها را میزنم .. اما هنوز نتوانسته ام این تناقض را از بین ببرم. راه زیادی را در پیش دارم..

پی نوشت: نوشته ای که از مسیح علی نژاد  در وبلاگ خرمالوی سیاه خواندم را اگر نخوانده اید بخوانید! چقدر من نوشته های هر دویشان را دوست دارم.